La Palma is een eiland vol mysteries. De Salto del Enamorado, de Muur van Roberto of de tweeling Dragos zijn slechts enkele van de legendes die leven op de lippen en in de harten van de mensen van La Palma. Verhalen die van vader op zoon zijn doorgegeven sinds de kolonisatie van het eiland in 1492 en die meestal worden verteld rond het vuur van een barbecue of op een van de volksfeesten op het eiland.
De legendes van La Palma, door UNESCO erkend als Biosfeerreservaat en uitgeroepen tot Starlight-reservaat en -bestemming, vinden hun oorsprong in de pre-Spaanse periode, toen de omtrek van de bergen of de dikte van de bossen van dit eiland, badend in het sterrenlicht, de perfecte omgeving waren om de verbeelding de vrije loop te laten.
Bewijzen van liefde: de Salto del Enamorado, ’de Muur van Roberto en de tweeling Dragos
De legende van El Salto del Enamorado wordt beschouwd als een van de populairste verhalen op het eiland en speelt zich af in het gebied La Galga, tegenwoordig de gemeente Puntallana. Volgens de mythe leefden daar twee geliefden. Zij was slim en mooi en hij was dapper en eerlijk. Maar de jonge vrouw was ook grillig, dus vroeg ze haar geliefde, als voorwaarde om met hem te trouwen, om drie keer, leunend op zijn herderstaf, over de afgrond te springen om haar te laten zien hoeveel hij van haar hield. De eerste twee sprongen liepen goed af voor de jongeman, maar bij de derde sprong viel hij in de afgrond en ging hij voor altijd de geschiedenis van het eiland in. Vandaag de dag kun je het standbeeld van de minnaar bezoeken bij de Mirador del Salto del Enamorado, een van de meest spectaculaire uitkijkpunten op het eiland, dat ook dienstdoet als astronomisch uitkijkpunt.
Ook tussen het uitkijkpunt Mirador de Los Andenes en El Roque de Los Muchachos bevindt zich een punt dat talloze beschouwingen en verhalen heeft geïnspireerd. Er is een natuurlijke muur die ooit de doorgang van wandelaars onderbrak. Ze noemen het La Pared de Roberto (de Muur van Roberto). Volgens de legende heeft de duivel deze muur opgericht om de liefde tussen twee jongeren van verschillende kanten van het eiland te voorkomen. Er wordt ook gezegd dat Roberto, wanhopig omdat hij haar nietzag, Satan vroeg om hem door te laten in ruil voor zijn ziel. Satan vervulde zijn wens, maar de jongen arriveerde gewikkeld in vlammen om haar voor de laatste keer te omhelzen.
In Breña Alta kun je de legendarische tweeling Dragos zien, tweelingbroers die tot de dood vochten voor de liefde van een jong meisje. Het verhaal gaat dat zij, ontroostbaar, het hele eiland afzocht naar drakenboomzaden, er twee op dezelfde plek plantte en dat deze bomen groeiden met hun stammen en zelfs hun takken in elkaar verstrengeld.
Het licht van Time
El Time wat in de pre-Spaanse of Benahoritische taal hoge klif betekent, omlijnt de noordelijke rand en grens van de Aridane-vallei. Aan de voet ervan, op de bodem van het diepe en troosteloze ravijn, op een smalle strook land, bevindt zich een klein heiligdom gewijd aan Nuestra Señora de las Angustias, met een afbeelding van de Maagd die met haar blik haar dode zoon streelt en liefkoost. Een houten brug -zonder reling- naast de hermitage en de watermolen leidde over de stroom van het ravijn naar de andere kant, en ging daarna opnieuw de hoogte in via een ander steil pad dat naar de vallei leidde.
Er wordt gezegd dat op een maanloze nacht een andere wanhopige moeder naar de koninklijke weg van Amagar ging, die Tijarafe verbond met Los Llanos de Aridane, langs het heiligdom van Las Angustias, op zoek naar gezondheid voor haar zoontje dat meer dood dan levend was. Toen ze de top bereikte, bliezen de wind en de regen de lantaarn die ze bij zich droeg uit. Nadat ze op haar gezicht was gevallen tegen een stuk dennenhout in de vorm van een kruis, verscheurde ze het, brak het in stukken en maakte er een fakkel van, die het helderste en meest onvoorstelbare licht voortbracht voor een wandelaar.
Toen haar zoon een paar dagen later genezen was, nam de moeder een nieuw, zwaar kruis mee naar de plek waar ze het vorige had afgebroken. Toen ze klaar was, verblindde een licht in de vorm van een kruis haar en deed haar op haar knieën neervallen, terwijl een lieve, nabije en tedere stem tegen haar zei: ‘Vrouw, ik ken je verdriet en je zonde; je zoon huilt om je afwezigheid, ga met hem mee. Je belofte is vervuld’.
Vanaf toen wordt er gezegd dat er een gloed te zien was op de hellingen van Amagar, die ze ‘het licht van de Time’ noemden, ronddwalend en wachtend om als gids te dienen voor wandelaars... en de legende ging verder.
Deze legendes van La Palma leven niet alleen nog steeds op het eiland, maar elk van hen bewaart de herinnering aan een nobel volk dat tot op de dag van vandaag de principes van liefde en bescherming voortzet voor degenen die hen met goede bedoelingen bezoeken.