Camino de Los Gracioseros

De klif van Famara is het belangrijkste botanische gebied van Lanzarote en bevat vele inheemse plantsoorten, vooral op de wanden van de klif. Dit gebied van 600 meter hoog is heel vaak gehuld in wolken met een hoge vochtigheidsgraad. Hoewel hier bijna geen begroeiing te vinden is, komt er wel korstmos en mos voor die gedijen op de vochtigheid.

Vanuit dit uitkijkpunt zien we de helling waarlangs de route loopt. Als je goed kijkt, zie je op de kustvlakte een donkerdere kleur en een opeenhoping van lava. De plaatselijke bevolking heeft handig gebruikgemaakt van de enige lading van de dichtbij gelegen vulkaan La Corona die uitstroomde over de klif van Famara aan deze westelijke kant. Dit zorgde ervoor dat de oude klif zich zijdelings verplaatste en zo het pad over het grind kon worden gemaakt waardoor de rest van de klif minder steil is.

Famara is een van de twee oude massieven van Lanzarote. Vanaf de vlakte kunnen we de klif achter ons zien. Hier zien we ook de horizontale banden lava die zich opeenhoopten tijdens de formatie ervan, meer dan 10 miljoen jaar geleden. Omdat deze klif van de zee af staat, staat hij bekend als een fossiele klif. De vlakte die we doorkruisen is ecologisch gezien heel belangrijk omdat hij de oorspronkelijke begroeiing behoudt.

Deze vlakte onder de klif werd door de oorspronkelijke bewoners gebruikt voor veeteelt. De stenen structuren die verspreid staan over de helling zijn sporen van dit gebruik. Ze werden hoogstwaarschijnlijk seizoensgebonden gebruikt, volgens de migratiepatronen van het vee. Bovendien bevat het hoger gelegen gebied naast de klif kleine bronnen die zorgden voor het benodigde water voor mens en dier. De klif van Famara bevat het grootste waterreservoir van dit eiland dat overigens erg droog is.

Dit zijn de oudste zoutvelden van de Canarische Eilanden en werden waarschijnlijk gevormd door de oorspronkelijke bevolking. Tot de jaren 70 werden ze actief gebruikt en ze behoren tot het systeem van de zogenoemde oude modderzoutvelden. De zoutvelden beslaan een oppervlakte van 90.000 vierkante meter en vanuit het stenen strand lopen drie kanalen die de grote filterruimtes met vloedtijwater voorzien om het zoutveld onder water te zetten. Als we teruggaan over het strand, kunnen we deze kanalen nog zien.

Op de weg terug komen we langs dit heerlijke strand, een ideale plek voor een duik als het weer en de zee tenminste meewerken; dit ongerepte strand heeft geen enkele veiligheidsvoorzieningen Het mooie strand is omringd door een uitstekende doorsnee van de kustbegroeiing, de zogenoemde groene kustgordel met planten die zich hebben aangepast aan de droogte en het zoutgehalte van de omgeving. Hier vind je onder andere de duindoorn, de stranddruif, zeesla of zeepeterselie.