Los Ajaches

We beginnen onze route in het dorp Femés, gelegen aan het hoofd van de gelijkgenaamde vallei. Men vestigde zich hier op grond van twee redenen: vanaf de hoogvlakte van Femés was het mogelijk de kust te bewaken voor de komst van piraten, morisken, terwijl in lager gelegen delen bebouwd werd in "enarenados", door de aarde te dekken met lapilli, om het vocht vast te houden voor de ontwikkeling van de planten.

In de bergpas boven Femes, geven de geitenfokkerijen aan dat we in een veeteelt terrein komen. Aan onze voeten, zien we de ravijn van La Higuera, en de U vorm met een vlakke bedding en lichte glooiingen, geven de sterke erosie aan die het te lijden heeft gehad, vooral lang geleden toen het eiland onderhevig was aan meer regen die de oorzaak van deze erosie is geweest.

We gaan tussen de twee belangrijkste hoogste punten van Los Ajaches door, Pico Redondo en Pico de la Aceituna. Berekend wordt zo'n vijftien miljoen jaar dat dit gebergte oud is, en daarvandaan gaan we een ruimte in waar onlangs geen vulkanisme heeft bestaan, waardoor de belangrijkste oorzaak van de modellering van het landschap de erosie is, hetgeen verklaart dat we van een zachter en golvend gaan genieten dan dat we op de rest van het eiland tegenkomen.

Dit is het punt waar we de uitzichten over de grote vlakte van Rubicón verlaten met de vulkaan van de Montaña Colorada in het uiterste zuidwesten van het eiland. We beginnen de route door de oude ravijnen. De eerste is die van La Casita, waar we resten van akkers in de bedding zien, die de bergstroom voor de landbouw benutten. "Gavia" is een landbouwsysteem dat schuin gelegen akkers door muren omgrenst, welke door regenwater overstroomd worden, om aldus irrigatieteelt uit te voeren.

Deze ravijn is één van de grootste van het massief met een brede en goed ontwikkelde geul. Het meest interessante is de aanwezigheid in de zanderige grond van de bedding een merkwaardig soort gewas, gelijkend op dwergmeloenen, een inheemse Canarische soort.

Dit ravijn heet Las Pilas en deze paleontologische vindplaats werd voor mijnbouw gebruikt. Een strand en versteende duinen die langs het pad liggen. Deze zijn te herkennen aan de licht gele kleur en aan de vele gehouwen blokken in de omgeving van de weg. Dit soort verhoogde stranden hebben twee mogelijke ontstaansoorzaken, of een gewijzigde zeespiegel of tektonische bewegingen die ze verhoogd hebben. Deze vindplaats ligt op ongeveer 50 meter boven de huidige zeespiegel.

We zijn in een streek met archeologische oppervlakte resten die toegeschreven worden aan de oorspronkelijke inwoners van Lanzarote, de "majos". De opeenhoping van stenen duiden plaatsen aan en daar zijn resten van stenen, aardewerken en benen werktuigen gevonden en zelfs resten van zeefauna, waarschijnlijk afkomstig van schelpdiervisserij.

Het geheel van baaien met witte zandstranden van organische herkomst is één van de mooiste kustgebieden van het eiland; je zou hier van de gelegenheid gebruik moeten maken om te zwemmen alvorens de laatste etappe van de wandeling af te leggen. Bovendien kun je in de diverse bars wat nemen om energie op te doen. Het zijn kleine ongerepte stranden die onderdeel zijn van een beschermd natuurgebied en daardoor een heerlijk kustgebied vormen, waar een deel van de typische kust is behouden en waar je kunt genieten van een natuurlandschap.

Dit kleine ravijn is van enorm belangrijke archeologische waarde; het zijn resten die behouden zijn van de eerste Europese stad van de Canarische eilanden. Opvallend zijn de putten die de Normandiërs in de veertiende eeuw gebruikten. Zij begonnen toen de verovering van de Canarische eilanden, welke bijna een eeuw later eindigde en waardoor zich in dit gebied de eerste Europese vestiging bevond, genaamd San Marcial del Rubicón. In de volgende baai is een ander erfgoed, een kalkoven op het achterste deel van het strand, die verkalkte oppervlakken van de kustvlaktes benutte.

Dit kleine militaire bolwerk dat bekend staat onder de namen kasteel van Las Coloradas of van de Arend dateert uit de achttiende eeuw. Het werd in 1741 gebouwd ter verdediging van het zuiden van het eiland tegen de aanvallen van piraten, morisken, die Lanzarote regelmatig teisterden door vanaf de Afrikaanse kust aan land te komen. In 1769 moest het herbouwd worden omdat het na een piratenaanval ernstige schade leed. Sindsdien heeft het de stompe kegelvorm met toegang via een ophaalbrug.

De route eindigt in de kustplaats Playa Blanca, dat in de laatste jaren van de twintigste eeuw van een klein vissersdorpje geworden is tot één van de belangrijkste toeristenplaatsen van Lanzarote. Desondanks lijken de centrale straten van het dorp en het strand de vroegere charme van het eiland van voor de toeristische ontwikkeling willen te behouden.