Caldera Blanca

De plaats waar deze kerk staat, heeft een speciale betekenis, daar hier één van de noordelijke lava-armen eindigde bij de uitbarsting van de achttiende eeuw. Op een rotsige heuvel dichtbij de tempel is een kruis geplaatst ter herinnering van dat punt; hiervandaan komt ook de benaming van de patroonheilige van het eiland, die hier vereerd wordt, Nuestra Señora de los Dolores, of de Virgen de los Volcanes ('Maagd van de vulkanen').

In de straten van Mancha Blanca zien we de resten van een oude landbouwmolen, die bekend staat als de bloedmolen. Er waren veel van deze molens, hoewel dit één van de twee molens is die nog in Tinajo staan. De bloedmolens, die van Romeinse afkomst zijn, werkten met een dier die de centrale as bewoog die de molenstenen draaide via tandwerken.

De uitbarsting van 1730 omvatte het hele centrale deel van het eiland en verwoestte zo'n 30 dorpen en de beste landbouwstreken van Lanzarote. Daarom is het hele westelijke centrale deel van het eiland nu steenwoestijn (malpaís), een geheel van nieuw lava waar geen enkele activiteit praktisch mogelijk is. We kunnen het zelf vaststellen als we er lopen, een chaotisch en moeilijk gebied met lava in verscheidene vormen dat ongeordend om de route heen ligt

De eerste vulkaankegel die we tegenkomen heet La Caldereta. Bij de ingang van de krater zien we dat het een perfecte hoefijzervorm heeft, daar het een krater is die in de richting waarin de lavastroom vloeide, geopend is. De kleuren en de meer gemodelleerde vormen van de vulkaankegel onderscheiden zich van de rest, daar deze van een eerdere periode is, van vóór de uitbarstingen van Timanfaya. Aan de resten van droge stenen constructies is te zien dat in het kratergat herdersactiviteiten plaatsvonden en zo ook aan resten van een waterbassin en enkele kralen in het malpaís, op het punt dichtbij de krater

Aan de voet van de Caldera Blanca zien we door een geheel van stenen kralen dat het enige menselijke gebruik dat in deze streek nog voortleeft veeteelt is en hoogstwaarschijnlijk zien we binnen in de krater geiten. Eén van de kralen heeft de vorm van een hart - vandaar de verliefde herder – dat we beter zien als we de vulkaan beklimmen.

Caldera Blanca is mogelijk een hydromagnetische vulkaankegel, hetgeen betekent dat bij de uitbarsting de lava in contact met water gekomen is. Deze vulkaan behoort toe aan de zogenaamde III serie, die voor de meest recente uitbarstingen ontstond, en is één van de hoogste in het centrale deel van het eiland. De binnenkant van de krater werd vroeger bebouwd, daar de bodem relatief vlak is De naam Caldera Blanca (Witte Ketel) is gekozen vanwege het effect van de verkalking van het oppervlak, een proces waardoor het oppervlak van de vulkaan hard wordt en een witachtige kleur krijgt, en waardoor deze in het landschap opvalt.

Op het hoogste punt van Caldera Blanca, aan de zuidkant, hebben we een schitterend uitzicht op het geheel van vulkanen van Timanfaya. We zien goed de opstelling van de de vulkaan Montañas de Fuego en de rest van de kraters van de langstdurende uitbarsting van de Canarische eilanden. De vulkaanketens van de drie grote fases zijn aan de horizon te zien: Macizo del Fuego, Montañas del Fuego en Pico Partido, hoewel ze in onze ogen een uniek geheel van vulkanen lijken.

Na via de westelijke flank van de Caldera Blanca af te dalen, alvorens de terugweg te nemen, staan we voor een gat waar we ons een voorstelling kunnen maken van hoe het centrum van Lanzarote was voor de uitbarstingen van de achttiende eeuw. De uitbarsting van 1730-1736 verwoestte 30% van het eilandoppervlak, dat overeenkwam met de gebieden met de grootste landbouwproductiviteit en zorgde ervoor dat een derde deel van de bevolking het eiland verliet. Eenvoudig zie je het contrast tussen deze zone, die vandaag geïsoleerd in het malpaís ligt, en de recente lava die we op onze terugweg weer doorlopen.