Mararía la de Femés. Gran Canaria

Door deze klassieker uit de Canarische literatuur opnieuw te bekijken, wordt het publiek uitgenodigd een deel van hun eigen paradigma's in twijfel te trekken. María's empowerment komt voort uit haar eigen visie op de tijd en de maatschappij waarin ze leefde, maar ook uit de manier waarop Arozarena en Yeray Rodríguez haar portretteren als een 'eilandvrouw'. Het publiek ervaart daardoor een allegorie van een uitgebuit eiland, verstikt en slachtoffer van zijn eigen schoonheid. Anders dan in de roman heeft Mararía haar eigen stem in dit theatrale voorstel, de vrouwelijke versie van het verhaal die zo vaak wordt verteld. Dit keer is zij de hoofdrolspeler en vertelt ze de gebeurtenissen door haar eigen ogen in plaats van door die van andere mensen. Ook het migratieprobleem komt aan bod, een conflict dat helaas nog steeds relevant is op de eilanden. Rodríguez geeft ook een stem aan de Moorse en Arabische mensen van het originele werk, door hen een eigen naam te geven, waarmee hij het idee verpersoonlijkt dat “als we geen naam hebben, we er niet toe doen.” Terwijl raciale karakters in de roman worden gegeneraliseerd met eenvoudige en stereotiepe karakters, geeft de auteur in deze hedendaagse versie de migranten hun eigen naam, persoonlijkheid en meer.