Overal ter wereld duidt het geluid van koebellen op de nabijheid van vee, maar in de straten van La Frontera kondigen ze de komst van heel andere beesten aan. Los Carneros de Tigaday is een bijzondere feestelijke traditie waarvan de oorsprong verloren gaat in de tijd, een traditie die bijna voorgoed verdwenen was.
Als er één festiviteit op de Canarische Eilanden is die intens wordt beleefd, dan is het wel carnaval. Ieder jaar opnieuw vermengen zich op elk eiland muziek en kostuums met rituelen die diepgeworteld zijn in de lokale cultuur. Dat geldt voor Los Indianos op La Palma, Los Diabletes van Teguise of ook de Carneros de Tigaday, een van de belangrijkste symbolen van de carnavalsoptocht op El Hierro.
Een gewoonweg beestachtig goede enscenering
Het typische kostuum bestaat uit enkele kilo's schapen- of lamsvacht, die wordt gebruikt om het hele lichaam te bedekken. Daar komen nog de hoorns en bellen bij, evenals een bad schoensmeer dat een dubbel doel dient: de huid zwart maken en de onoplettende toeschouwer met wat schoensmeer insmeren om de lachspieren van de omstanders te prikkelen. Want, zoals het lokale spreekwoord zegt, als je niet onder de schoensmeer wilt komen, kun je maar beter wegblijven.
De Carneros de Tigaday treden nooit alleen op. De groep bestaat meestal uit enkele tientallen jongeren onder leiding van de extravagante figuur van de herder of de gek, die uitgedost is met kettingen om lawaai te maken en de bevolking te waarschuwen. De ervaring verandert in een leuke optocht die uren kan duren en waaraan zowel de lokale bevolking als de bezoekers kunnen deelnemen.
Een traditie die uit de as herrezen is
Hoewel er tot op heden nog geen documenten of aanwijzingen zijn gevonden die de oorsprong van Los Carneros de Tigaday verklaren, wordt aangenomen dat deze deel uitmaakt van het heidense volksgeloof van de bewoners die van oudsher op de archipel leefden en dat in de loop der jaren verweven raakte met het herdersverleden van het eiland.
Wat wel vaststaat, is dat het vrijwel verdwenen was. Tijdens de Spaanse burgeroorlog raakte deze traditie in de vergetelheid. Een aangekondigde dood, ware het niet dat een lokale held, Don Benito Padrón Gutiérrez, zich in 1940 voorgenomen had om Los Carneros de Tigaday weer op de straten van zijn geboorteplaats Frontera terug te brengen.
Eerst met restanten inkt uit de ketels en later met schoensmeer hielp Don Benito tot zijn negentigste de bewoners van El Hierro zich weer met schoensmeer in te smeren en met vachten uit te dossen, die hij zelf in de kelder van zijn huis bewaarde. Ter ere van hem zijn vandaag een straat en een plein in de plaats naar hem vernoemd, hoewel het hem waarschijnlijk meer plezier had gedaan als zijn huis, dat nu bekend staat als “La Casa del Miedo”, ieder jaar het voorbereidings- en vertrekpunt voor Los Carneros zou zijn geworden.
Een even wilde geschiedenis als natuur
Hoewel het een paradox lijkt, heeft het jongste eiland van de Canarische archipel veel te vertellen, te zien en te ontdekken. Dit geldt voor de Garoé, een heilige boom die de oorspronkelijke bewoners van het eiland redde van de dood door uitdroging, de verwrongen jeneverbesbomen, de zeebodem of het cultuurpark van El Julan, waar de oorspronkelijke bewoners hun boodschappen op stenen hebben gekrast. Want niet alle geschiedenis staat in boeken of op internet.