Poncia. Lolita Flores

Midden in een dichte miststorm mompelt Poncia, het dienstmeisje van Bernarda Alba, op de binnenplaats, biddend voor Adela's dood. Het huis is gehuld in een grafstilte. Poncia spreekt alleen, tussen smeekbeden en verwijten, en richt zich zowel tot de hemel als tot de vrouwen die in het huis opgesloten zitten. Haar woorden gaan verloren in de mist, terwijl de wind het gejammer van de vrouwen met zich mee lijkt te dragen. Maar geen enkel geluid verbreekt de stilte die in het landhuis heerst, en Poncia's stem weerklinkt als een eenzame echo in de duisternis.