Caldera de Taburiente

De route begint op de vluchtstrook tot waar de auto's komen, zacht slingerend over een helling met een pijnwoud vergezeld door gagel en boomheide en andere struiken als de cistus symphytifolius. De route gaat door een reeks ravijntjes, de eerste ervan met water, de Ciempiés

Deze rug binnenin de Caldera herinnert ons aan het landbouwverleden van het park.  In de groentetuinen werd tot niet zo veel jaren geleden tabak gekweekt en vandaag zien we nog steeds het spoor van de terrassen. Bijzonder aantrekkelijk is het uitzicht vanaf Los Agujeritos, een geheel van bergspitsen in de vorm van zaagtanden die een landschap van verticale muren vormen.

Nadat we nog maar net de Lomo de Tenerra verlaten, vraagt een steen van kolossale afmetingen in het Ravijn van Traves onze aandacht. Geplaatst in de bedding, toont ons dit de erosie die plaats heeft gevonden in de Caldera tegelijkertijd dat het een etalage is van rotsflora, dat gespecialiseerd is in het klimmen op rotsen en verticale muren, zoals de diverse soorten vetplanten, behorend tot de soort Aeonium of Greenovia.

De erosie veroorzaakt continue verschuivingen in de Caldera. Dit ravijn is er een voorbeeld van, en de naam van de ronde stenen, zien we zelf met het oog. Als we omhoog kijken naar de hogere muren, maken we ons als snel een voorstelling van hoe deze spectaculaire bedding in de loop der tijd gevormd is. Archeologische resten zijn in deze streek verschenen, daar de oorspronkelijke bewoners van La Palma enkele van deze reusachtige rotsen als schuiloord gebruikt hebben.

Hier hebben we een spectaculair uitzicht op de Caldera. Kijkend naar links, is een geheel van door afzetting gevormde rotsen in het landschap opmerkelijk, terwijl rechts op de helling een vlek van vegetatie ons de bron van Viñátigo verraadt, die vroeger gebruikt werd door de landbouwers voor het kweken van zoete aardappelen.

Dit ravijn is typisch voor het interieur van het park, waar de eroderende processen te zien zijn, en samen met het volgende ravijn, Risco Liso, omsingelen ze een rug die tot de jaren 80 van de vorige eeuw bebouwd werd en die momenteel herbebost wordt. In het hoge deel van deze ravijnen zijn diverse bronnen en galerijen, waaruit belangrijke waterbronnen van het park vandaan komen

Dit reservoir in het ravijn staat bekend als het Strand van Taburiente, waar vele inwoners van La Palma komen zwemmen en waar de naam vandaan komt.  Het bos van de oever is een bos van wilgen, "sauceda" in het Spaans, het beste toonbeeld ervan in het park. De wilgenbossen lopen terug in aantal door hydraulische exploitaties die het water uit de bedding hebben verwijderd, waardoor de wilgenbossen in het Park nog waardevoller zijn en het park ze probeert te vermeerderen

Naast het Strand van Taburiente is een dienstencentrum, met campingplaats, een kleine tentoonstelling, diensten en een eerstehulppost.

Na het dienstencentrum, wisselen we van helling en dalen we af tot het ravijn van Almendro Amargo. Deze streek staat bekend als El Reventón; het is een afdaling met grote niveauverschillen, te beginnen bij de bedding op meer dan honderd meter. Tijdens de afdaling zien we de Roque Idafe die zich verheft op de samenloop van ravijnen.  Het is een geweldige monoliet die verbonden is met de magische wereld van de benahorieten, de oorspronkelijke bewoners van La Palma.

Onder de Roque Idafe, vloeien de ravijnen van Almendro Amargo samen, waardoor we afgedaald zijn, en die van Limonero of Rivaceras. Dat water is opvallend vanwege het gele water door de ijzeren herkomst. 10 minuten stroomopwaarts ligt de Cascada de Colores, een kleine natuurlijke waterval die aangegroeid is waar de combinatie van het gele water en het mos een prachtig visueel spektakel vormt.

De ravijnen Taburiente en Almendro Amargo mengen hier hun water, dat hier de weg naar de monding van de Caldera door het ravijn van Las Angustias inslaat.  We zien aan de rand van het ravijn een betonnen constructie, in een aansluiting die het water afbuigt voor landbouwgebruik. De aansluiting heeft een ingenieus systeem voor het laten bezinken van vaste stoffen die het water meesleept en dat het dwingt het geregeld schoon te maken.

De laatste vijf kilometer gaan door het ravijn en de zijpaden in de moeilijkere delen. De vegetatie verandert geleidelijk van pijnwoud naar struikgewassen en in het laatste staan "tabaibas", Canarische wolfsmelk, terwijl we een aardrijkskundig mooie voorstelling bijwonen in de wanden van de bedding.

Op het laatste stuk van de route is vooral de aanwezigheid van het zogenaamde basale complex interessant. Dit zijn rotsen ontstaan bij onderwateruitbarstingen in het creatieproces van het eiland, die in de lagere zones van het ravijn van Las Angustias aan het licht komen –een geologisch fenomeen dat op de Canarische Eilanden alleen op nog één andere plaats gezien kan worden en wel op Fuerteventura. Deze rotsen worden onderscheiden vanwege de groenige kleur en de blaasjesvorm, normaal gescheiden door een lijn rotsen van een andere kleur