Contadero—El Cedro

Een open plek langs de weg is het beginpunt van deze route, mogelijk de meest bekende van het eiland. De naam van de plaats verwijst naar het feit dat hier vroeger het hout geteld werd dat uit de bergen gehaald werd (contar betekent tellen).

We gaan verder langs gedraaide en bemoste bomen, de zogenaamde gagel boomheide. Op 1.300 meter hoogte en op de top van een helling. De passaatwinden die met vocht beladen zijn botsen tegen de takken van deze boomheide waardoor de mist water wordt dat het bos doet leven. Onder de boomheide leven vier soorten varens van de vochtigheid die door het bos opgevangen wordt. De grootte van de boomheide wordt steeds groter, naargelang we verder het pad op gaan en de heide minder aan de wind blootgesteld worden, totdat het voor dit soort bijna reusachtige proporties aanneemt.

We vinden nu naast de boomheide een nieuwe boom die steeds meer voorkomt, de "haya" (beuk) noemen ze deze boom op La Gomera (of faya), maar is niet dezelfde soort als de continentale beuken die bijvoorbeeld altijdgroene bladeren hebben. Onze beuk onderscheiden we door lange blaadjes met onregelmatige randen. De herders van La Gomera gebruikten het hout van deze boom voor stokken waarmee ze door de ravijnen afdaalden, de “astias”.

We gaan door een minder dicht bos, waar zonnestralen doorheen schijnen, als de passaatwind ons geen mist heeft gebracht. We zien de verschillen in vegetatie bij de open plek van het bos, hetgeen komt door het ontwikkelingsproces van de vegetatie. Het vallen van oude bomen veroorzaakt deze open plekken waar planten verschijnen die zonlicht nodig hebben, terwijl het bos zich weer sluit totdat er weer een open plek komt.

De vlakte waarover de route loopt was een oude meiler en men kan er nog steeds stukjes houtskool op de grond vinden. Vroeger leverde het bos de huishoudbrandstof. Hier werden meilers gemaakt, waar het hout een week langzame verbranding onderging om zo kool te worden. Zwaar werk dat continue aandacht vereiste en dat meer dan 50 jaar geleden stopte door de komst van aardolieproducten.

Garajonay is sinds 1981 nationaal park en het bos werd daarvoor intens gebruikt We zien langs het pad rijen stenen, hetgeen wanden van kleine groentetuinen zijn, terrassen. In het dichtbijgelegen buurtschap El Cedro woonden op een gegeven moment 100 personen die in het bos hun geluk zochten.

Meer dan een halve route om bij de laurier te komen, de boom waarnaar het laurierbos, 'laurisilva' genoemd is. De boom bereikt grote afmetingen in bossen als dat van Garajonay met de geschikte omstandigheden. Om laurier te herkennen, zoek je een blaadje met kleine klieren naast de centrale nerf en als je dat vindt, heb je laurier! Als deze vruchten draagt, lijken het zwarte olijven.

Voordat het Nationaal Park was, werd het bos op verschillende wijzen gebruikt, zelfs was er een jeugdkamp. Deze open plek is het gevolg van die installatie, die later afgebroken en buiten het laurierbos verplaatst werd. Nu kunnen we zien hoe er struiken verschijnen als bramen of de op brem lijkende "codesos" die als beschutting dienen voor toekomstige bomen van het laurierbos, die beetje bij beetje zich meester zullen gaan maken van deze open plek in het bos.

We komen aan bij het einde van de vallei waar de vochtigheid hoger is en de bodems beter zijn, hier staan grote exemplaren bomen, de reuzen van het laurierbos. Dit is de plaats van de persea indica ('viñátigos'), een indrukwekkend plantaardig gebouw, waarvan de blaadjes de grootste van dit bos zijn. Kijk op de grond en als je een tapijt van rode blaadjes ziet, sta je onder een perse indica, omdat de blaadjes gedroogd deze kleur krijgen. Vervolgens komen we bij de belangrijkste beek van La Gomera, de Cedro. Zij laat haar water in de Valle de Hermigua stromen en liet er vroeger een zestal molens werken, vandaag de dag werken die niet meer, maar worden de gewassen nog wel besproeid. Bovendien doet het water het bos leven, zoals te zien is aan de enorme grote bomen die aan de rand van de beek staan.

De naam van deze plaats komt van de wilgen, 'mimbre', die de mandenmakers voor hun werk gebruiken. Hier, in de beek de Cedro, maakten deze handwerklui de wilgen nat om ze flexibel te maken om er mee te kunnen werken. Vroeger waren deze manden noodzakelijk voor het vervoer van handelswaar en de oogst.

Deze kapel heeft een bijzonder verhaal. Ze dateert uit 1935 en is gesticht door een Engelse gouvernante die voor een welgestelde familie werkte en het feest, de laatste zondag van augustus, was vele jaren het belangrijkste feest van het eiland. Sinds 1984 is een processie en een lunch ingesteld, waar nog steeds de trommeldans wordt gedanst, de belangrijkste van de folklore van La Gomera.

Het buurtschap El Cedro is een herinnering aan de oude plaatsen waar de mensen leefden van de rijkdommen die het bos hen bood. De bouwwerken met zadeldak staan aan beide kanten van de kleine vallei die uitmondt in de waterval. Dit is buiten het Nationaal Park en behoudt nog de traditionele structuur van terrassen voor de groenteteelt op de hellingen.

Hier zie je het begin van het ravijn Hermigua en de waterstraal die uit de Cedro stroomt. Deze waterval is de hoogste van zijn soort op de Canarische eilanden. 135 meter diep het ravijn in. Er was een waterkrachtcentrale die elektriciteit aan het dorp Hermigua leverde in de stuwdam van Los Tiles, welke nu niet meer werkt.